Κι αν η Thomas Cook ήταν... ασφαλιστική;;

ΚΑΝΤΕ ΕΝΑ LIKE ΣΤΗ ΣΕΛΙΔΑ ΤΟΥ MATI GR

Η χρεοκοπία της Thomas Cook έχει μία άμεση και «καθημερινή» πτυχή –δηλαδή το «φέσι» στους ξενοδόχους και την ζημιά που υφίσταται η ελληνική οικονομία, αλλά ταυτοχρόνως προσφέρεται και για μαθήματα και συμπεράσματα. Βλέπετε, μπορεί όλος ο δυτικός κόσμος να υπέφερε πολλά μετά την κατάρρευση της Lehman Brothersτον Σεπτέμβριο του 2008 και την οικονομική κρίση που την ακολούθησε, ωστόσο φαίνεται ότι τα παθήματα δεν γίνονται μαθήματα.

Η Thomas Cook έχει πολλάκις, από προχθές, περιγραφεί ως «η Lehman Brothers του τουρισμού». Ο παραλληλισμός, όμως, δεν βασίζεται μόνο στο ότι το κοινό στοιχείο των δύο εταιρειών ήταν το μέγεθος και η παγκόσμια διασύνδεσή τους, ούτε μόνο το ξαφνικό «κανόνι» (αν και για την Thomas Cook δεν ήταν τόσο ξαφνικό). Το κοινό που επιπροσθέτως ενώνει τις δύο εταιρείες έχει να κάνει με τις συμπεριφορές των στελεχών τους ως την ύστατη ώρα. Ήδη, αποκαλυπτικά ρεπορτάζ δείχνουν ότι, παρά το γεγονός ότι η Thomas Cook αντιμετώπιζε εδώ και μία 5τία προβλήματα βιωσιμότητας, τα μεγαλοστελέχη της απολάμβαναν το ένα μπόνους μετά το άλλο –με ποσά αστρονομικά και απολύτως προκλητικά. Δηλαδή, ό,τι ακριβώς συνέβαινε με τα μεγαλοστελέχη του κολοσσού της Lehman Brothers.

Προφανώς, όπως και πριν τον Σεπτέμβριο του 2008, έτσι και τώρα, πριν τον Σεπτέμβριο του 2019, τα εν λόγω μεγαλοστελέχη με τους παχυλούς μισθούς και τα προκλητικά μπόνους, γνώριζαν πολύ καλά ότι οι εταιρείες τους οδεύουν προς τα βράχια. Ωστόσο, το αδιάκοπο παιχνίδι του πλουτισμού συνεχιζόταν, οι μηχανές βρίσκονταν στο «πρόσω ολοταχώς» κι ας φαινόταν ξεκάθαρα το παγόβουνο στο βάθος του ορίζοντα.

Τα μεγαλοστελέχη της μίας και της άλλης εταιρείας δεν είναι η εξαίρεση. Είναι ο κανόνας σε έναν παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό που έχει στη φύση του τηνεπιδίωξη επίτευξης ολοένα και μεγαλύτερου κέρδους. Εξάλλου, μόλις πριν δύο μήνες,το λόμπι των μεγάλων επενδυτικών τραπεζών στις ΗΠΑ πέτυχε να θεσμοθετηθούν τα πρώτα ισχυρά «παραθυράκια» στην οδηγία που θέσπιζε ασυμβίβαστο μεταξύ των επενδυτικών και των αποταμιευτικών χαρτοφυλακίων των τραπεζών. Μετά την Lehman Brothers, οι ΗΠΑ, επί προεδρίας Ομπάμα, είχαν προσπαθήσει να προβλέψουν μελλοντικές ζημιές στις τράπεζες, απαγορεύοντάς τους να παίζουν «τζόγο» -δηλαδή να τοποθετούν σε προϊόντα υψηλού ρίσκου- τα στεγαστικά δάνεια και τις αποταμιεύσεις των καταθετών τους. Αυτό το «ασυμβίβαστο», λοιπόν, έχει ήδη αρχίσει να μπάζει νερά, ενώ η συμπεριφορά των μεγαλοστελεχών της Thomas Cookδείχνει ότι οι μεγάλες εταιρείες δεν μπορούν να αλλάξουν. Πάντα θα ανταγωνίζονται η μία την άλλη, πάντα ένας διευθυντής θα πιέζει τους προϊσταμένους για καλύτερα αποτελέσματα, αυτοί με τη σειρά τους θα θέτουν υψηλούς στόχους στους υφισταμένους τους και εκείνοι θα προσπαθούν να τους υπερβούν, στο κυνήγι των εταιρικών μπόνους. Το κυνήγι του πλουτισμού και του κέρδους νομοτελειακά βάζει περισσότερο ρίσκο μέσα στο παιχνίδι και τότε αρχίζουν οι κίνδυνοι.

Ολα τα παραπάνω έχουν μεγαλύτερη σημασία σε μία συγκυρία που η παγκόσμια οικονομία πλήττεται από την αβεβαιότητα του Brexit και του «τυφώνα Τραμπ» και σε μία φάση που μεγάλες οικονομίες της Ευρωζώνης, όπως η Γερμανία, εισέρχονται σε φάση ύφεσης. Σε αυτή την συγκυρία, λοιπόν, το λιγότερο που θα περίμενε κανείς από ένα κράτος θα ήταν να βρίσκεται σε διαρκή επιφυλακή προκειμένου να προστατεύσει τους κόπους, τις αποταμιεύσεις και την περιουσία των πολιτών του. Το παράδοξο, όμως, είναι ότι στην Ελλάδα, η κυβέρνηση ετοιμάζεται να κάνει ακριβώς το αντίθετο: να ανοίξει, δηλαδή «κερκόπορτα» στο ασφαλιστικό σύστημα σε ιδιωτικές εταιρείες, που θα διαχειρίζονται εισφορές και κρατήσεις των εργαζομένων για την επικουρική τους σύνταξη. Καλό λοιπόν θα ήταν, έστω και τώρα, να εξετάσουν στο Μαξίμου όλα τα νέα δεδομένα και να διερωτηθούν τί θα γινόταν αν η Thomas Cook ήταν ασφαλιστική.