loading...
Η απαγωγή της συζύγου του Έλληνα βουλευτή, Νοέμβριος 1990, όπως την έγραψε ο πρωτοπόρος Έλληνας ερευνητής Μάκης Ποδότας.
Όλα ξεκίνησαν για τον Έλληνα ερευνητή τον Μάρτιο του 1991, όταν επικοινώνησε τηλεφωνικά μαζί του ένας φίλος και συνεργάτης του, που υπήρξε στέλεχος των ελληνικών μυστικών υπηρεσιών και κατείχε σημαντική θέση στο μηχανισμό πολιτικού κόμματος. Ήταν αρκετά ταραγμένος και έπεισε τον Μάκη Ποδότα για άμεση συνάντηση. Μετά από δυο ώρες συναντηθήκαν στην θέση «Καραούλι» στο δρόμο Πεντέλης – Ν. Μάκρης και του μίλησε για μια στενή του φίλη και σύζυγο βουλευτή, που είχε μια φοβερή εμπειρία τον Νοέμβριο του 1990 και ήταν πανικόβλητη. Η επίσκεψη του ερευνητή στο σπίτι της λίγο έξω από την Κηφισιά έγινε ένα μήνα αργότερα. Στην συνάντηση, που έγινε στο γκαράζ του σπιτιού για λόγους ασφαλείας, έλαβαν μέρος ο ερευνητής, ο κοινός φίλος και η παθούσα που ανέφερε ότι τον Νοέμβριο του 1990 σε ένα ξενοδοχείο στο Βόλο με θέα τον Παγασητικό κόλπο, ξύπνησε κατάκοπη και γυμνή, με το ρολόι της να πηγαίνει μισή ώρα πίσω, αφότου λιποθύμησε το προηγούμενο βράδυ στη θέα ενός ιπτάμενου δίσκου σε ύψος περίπου 50 μέτρων πάνω από το μπαλκόνι της. Χαρακτηριστικά ήταν τα κοψίματα που εντόπισε στο αλειμμένο με ζελέ σώμα της, αλλά και το λίγο ξεραμένο αίμα πίσω από το αριστερό αυτί της.
Η σύζυγος του βουλευτή και παθούσα, ήταν γλυκύτατη, έξυπνη, μορφωμένη και χωρίς ιδιαίτερες μεταφυσικές ανησυχίες. Αφού προλόγισε τα παραπάνω απίστευτα, ο ερευνητής της ζήτησε να καταγράψει λέξη προς λέξη την εμπειρία της. Εκείνη, άρχισε να του διηγείται τα εξής: «Το καλοκαίρι του 1990 είδα τέσσερις με πέντε φορές στον ουρανό κάποια περίεργα ιπτάμενα αντικείμενα σε Ελλάδα και εξωτερικό. Μάλιστα, μία από αυτές τις φορές ήμουν μαζί με άλλα άτομα που επίσης τα είδαν. Παράλληλα, ξεκίνησα να βλέπω περίεργα όνειρα στα οποία πετούσα μέχρι την εξώσφαιρα της Γης, όπου βρίσκονταν κάποια άγνωστα σκάφη διαφόρων σχημάτων. Μάλιστα, κάποιες φορές έμπαινα μέσα σε αυτά χωρίς να νιώθω φόβο και συναντούσα διάφορα ανθρωποειδή όντα που εργάζονταν εκεί. Η οικογένειά μου ήταν αρκετά αυστηρή, οπότε δεν μοιράστηκα ποτέ όσα έβλεπα με κανέναν. Τον Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς ταξίδευα με φιλικό πρόσωπο (μια φίλη μου) στη Θεσσαλονίκη. Φτάνοντας στο Βόλο είπαμε να σταματήσουμε για ύπνο και να συνεχίσουμε την επόμενη μέρα. Το δωμάτιο του ξενοδοχείου στο οποίο μείναμε είχε μπαλκόνι με θέα τον Παγασητικό κόλπο και λίγο πριν από το δείπνο αισθάνθηκα την επιθυμία να βγω σε αυτό. Τότε, είδα στον ουρανό -σε μεγάλη απόσταση- ένα σταθερό και δυνατό φως. Ο ουρανός ήταν πεντακάθαρος και δεν υπήρχε φεγγάρι στο τμήμα που έβλεπα. Γυρίζοντας από το δείπνο, βγήκα ξανά στο μπαλκόνι, είδα το φως στο ίδιο ακριβώς σημείο και στη συνέχεια έπεσα για ύπνο με τη φίλη μου, χωρίς να της αναφέρω τίποτα. Μετά από λίγη ώρα, ξύπνησα έντρομη καθώς αισθάνθηκα έντονα μια παρουσία στο δωμάτιο. Η φίλη μου κοιμόταν και η πόρτα παρέμενε κλειδωμένη (όπως την είχαμε αφήσει άλλωστε). Βγαίνω στο μπαλκόνι και το φως δεν υπήρχε στον ουρανό. Ωστόσο, κοιτάζοντας ακριβώς από πάνω μου, παγώνω, βλέποντας ένα άγνωστο σκάφος να πετάει σε χαμηλό ύψος, περίπου στα 50 μέτρα. Ήταν ένας σκοτεινός όγκος με κάτι περιμετρικά μικρά φώτα διαφόρων χρωμάτων. Λιποθυμώ… Νιώθω κάποιον να με σκουντάει. Ανοίγω τα μάτια μου. Είναι η φίλη μου που μου λέει να σηκωθώ, να πάρουμε πρωινό και να φύγουμε. Κοιτάζω έξω, έχει ξημερώσει για τα καλά. Το ρολόι μου δείχνει 8:00 το πρωί. Το πανάκριβο, ακριβείας ρολόι μου πήγαινε μισή ώρα πίσω. Νιώθω κατάκοπη, πονάει όλο το σώμα μου, έχω πονοκέφαλο και ιλίγγους.
Σηκώνομαι και βλέπω ότι είμαι γυμνή! Η φόρμα που φορούσα όταν έπεσα για ύπνο βρισκόταν ριγμένη σε μία πολυθρόνα απέναντί μου. Ξαφνιάζομαι και πηγαίνω στο μπάνιο. Κοιτάζομαι στον καθρέφτη. Έχω τα χάλια μου. Τα μαλλιά μου είναι κολλημένα από τον ιδρώτα, τα μάτια μου με τσούζουν μόλις κοιτάω το φως του μπάνιου που είναι πάνω από τον καθρέφτη. Μυρίζω ολόκληρη μια φαρμακίλα. Το δέρμα μου κολλάει σαν να ήταν αλειμμένο με ζελέ, έμοιαζε με αυτή την ουσία που βάζουν για το υπερηχογράφημα. Κάνω εμετό. Μετά κάνω ντους και συνέρχομαι για λίγο. Δεν έχω όρεξη για φαγητό. Η φίλη μου πηγαίνει να πάρει το πρωινό και να το ανεβάσει στο δωμάτιο. Μένω μόνη μου και προσπαθώ να σκεφτώ ψύχραιμα. Με πονάνε και με τσούζουν διάφορα σημεία του σώματός μου.
Ψηλαφώ το σώμα μου και πονάω όταν πιέζω τη κοιλιά μου, κοντά στον αφαλό. Βλέπω κοψίματα στη δεξιά πλευρά, λίγο κάτω από τη μασχάλη και ένα άλλο κόψιμο στο δεξιό μηρό, ψηλά. Βλέπω λίγο ξεραμένο αίμα πίσω από το αριστερό μου αυτί. Δυσκολεύομαι να αναπνεύσω. Φυσάω τη μύτη μου που πονούσε και βγάζω ξεραμένο αίμα, ενώ στο στόμα μου υπάρχει μία άσχημη μεταλλική γεύση. Έρχεται η φίλη μου με το πρωινό. Μου έχει φέρει τσάι με λεμόνι και φρυγανιές γιατί πίστευε ότι κάτι με είχε πειράξει από το χθεσινοβραδινό φαγητό ή ότι… είμαι έγκυος. Δεν μπορώ να φάω τίποτα. Μετά από λίγο ξεκινάμε για τη Θεσσαλονίκη. Ευτυχώς που δεν οδηγώ εγώ. Στη διαδρομή είμαι αμίλητη ενώ εκείνη μιλάει ασταμάτητα. Προσπαθώ να βάλω μία τάξη της σκέψεις μου. Το βράδυ κοιμάμαι σε ένα φιλικό σπίτι στη Θεσσαλονίκη. Είμαι μόνη μου στη κρεβατοκάμαρα. Ο ύπνος μου είναι εφιαλτικός. Βλέπω σκόρπιες εικόνες, όπως πάρα πολλά άστρα σε ένα σκοτεινό ουρανό, ένα δωμάτιο κάτασπρο εντελώς άδειο και κάποια ανθρωποειδή, άλλα πιο κοντά και περίεργα, κι άλλα ψηλά σαν εμάς και πολύ όμορφα. Βλέπω κάποιες εφιαλτικές στιγμές που κλαίω, πονάω… Οι εικόνες αυτές επαναλαμβάνονται κάθε τόσο στον ύπνο μου όλο τον υπόλοιπο καιρό και στην Αθήνα. Κάποια στιγμή βλέπω ένα ντοκιμαντέρ στην τηλεόραση, όπου σε κάποιο σημείο μιλάει για τα UFOs, για απόρρητη τεχνολογία και για απαγωγές. Τινάζομαι επάνω, αρχίζω να ουρλιάζω, παθαίνω υστερία (μέχρι τότε δεν έδινα σημασία σε αυτά, απλώς τα άκουγα εντελώς αδιάφορα). Το υπηρετικό προσωπικό και οι αστυνομικοί της ασφαλείας του σπιτιού ορμάνε στο δωμάτιο για να δουν τι συμβαίνει και προσπαθούν να με συνεφέρουν. Κανείς δεν προσέχει τη ταινία που δείχνει η τηλεόραση. Όταν συνέρχομαι προσπαθώ να τους παραπλανήσω δίδοντάς τους βλακώδες απαντήσεις στις ερωτήσεις τους. Πολύ αργότερα γελούσα με αυτά που τους έλεγα. Τους παρακάλεσα να μην αναφέρουν το περιστατικό στην οικογένειά μου για να μην ανησυχήσει. Οι περίεργες σκηνές έρχονται τακτικά στα όνειρά μου γιʼ αυτό και αποφασίζω να μιλήσω σε σας ώστε να μάθω τι μου συμβαίνει».
Στο τέλος της συνάντησης ο ερευνητής Μάκης Ποδότας πρότεινε στη σύζυγο του βουλευτή να προχωρήσουν σε ύπνωση, για να θυμηθεί τι είχε συμβεί στο κενό χρόνου που είχε βιώσει, αλλά αντιμετώπισε αρχικά μία βίαιη και εχθρική αντίδραση από εκείνη, που μετά από πολλές ώρες συζήτησης κατέληξε σε αποδοχή. Το ραντεβού με τον υπνωτιστή κανονίστηκε ένα μήνα μετά περίπου – γιατί προέκυψαν διάφορες δυσκολίες – και έγινε στο ιατρείο του υπνωτιστή. Η ύπνωση και η αναδρομή στο παρελθόν ήταν όντως οδυνηρή. Κατά την ύπνωση, η παθούσα αποκάλυψε το «κομμάτι του παζλ» που έλειπε από τη στιγμή που λιποθύμησε στο ξενοδοχείο μέχρι που ανέκτησε τις αισθήσεις της: «Όταν λιποθύμησα στο μπαλκόνι, δεν έπεσα κάτω αλλά βρέθηκα ξαφνικά σε ένα δωμάτιο κάτασπρο και άδειο. Υπήρχε μόνο ένα παράθυρο που θύμιζε φινιστρίνι και κοίταξα έξω. Φαίνονταν μόνο τα άστρα του ουρανού. Περίμενα αρκετή ώρα μόνη μου. Δεν ήξερα τι να κάνω. Κάποια στιγμή το δωμάτιο γέμισε με ένα φως ροζ χρώματος… Βρίσκομαι ανάσκελα με κάτι φωτεινές σφαίρες να κινούνται γύρω μου. Οι σφαίρες που ήταν σαν μπαλάκια του πινγκ-πονγκ, άρχισαν να διαπερνούν το σώμα μου. Εγώ τιναζόμουν πάνω-κάτω και πονούσα. Ήθελα να σηκωθώ να φύγω και να φωνάξω γιατί πονούσα πολύ… Ένιωσα τσουξίματα και κοψίματα στο δέρμα μου. Έκλαιγα. Ευτυχώς δεν κράτησε πολύ αυτό το μαρτύριο… Στο βάθος διέκρινα ένα κοντόσωμο ανθρωποειδές, με περίεργο κεφάλι, σαν πεπόνι. Βρισκόμουν στο πρώτο δωμάτιο (το κάτασπρο και άδειο). Μετά εμφανίστηκε ένα ανθρωποειδές το οποίο ήταν όμορφο, με γήινα χαρακτηριστικά, ψηλό, με πολύ λοξά γαλανά, αμυγδαλωτά μάτια και μακριά μαλλιά. Είχε ξανθά-άσπρα μαλλιά και πολύ σοβαρό και βαθύ βλέμμα. Φορούσε ολόσωμη φόρμα, μεταλλικού χρώματος. Είχε φαρδιά ζώνη στη μέση του με πολλά κουτάκια (θήκες) και φωτάκια πάνω της. Άρχισε να μου μιλάει σε μία άγνωστη γλώσσα που δεν καταλάβαινα. Σταμάτησε και άρχισε να μιλάει μέσα στο μυαλό μου. Μου είπε ότι έπρεπε να με πονέσουν, αλλά να μην φοβάμαι πια. Γνωριζόμασταν από μία παλαιότερη ζωή, τώρα ήμασταν στο διάστημα κι ότι το μόνο που θέλουν είναι να προσπαθήσουν να σώσουν τη Γη γιατί καταστρέφεται. Εκείνη τη στιγμή άπλωσε το χέρι του και μου έδωσε ένα τετράγωνο αντικείμενο, το οποίο μόλις άφησε απʼ τα χέρια του ξετυλίχθηκε και έγινε ένας μεγάλος χάρτης του διαστήματος. Ο χάρτης αυτός που σου έδινε την εντύπωση ότι δεν μπορεί να τσαλακωθεί ή να σχιστεί, ήταν γεμάτος από σημάδια και πάνω τους ήταν γραμμένα διάφορα περίεργα σύμβολα. Υπήρχαν και κάτι γραμμές, σαν τροχιές μεταξύ τους. Μου έδειξε μία κουκίδα στο χάρτη. Μου είπε ότι ήταν η Γη. Γύρω μας επικρατούσε χαμός από αστέρια σαν τη Γη. Μου έδειξε ένα άλλο άστρο, λίγο πιο πάνω από τη Γη και μου είπε ότι από εκεί είναι…» Κατά τη διάρκεια της ύπνωσης προέκυψαν και άλλα πολλά θέματα τα οποία ο ερευνητής δεν θεώρησε ποτέ ως κοινοποιήσιμα.
Όπως η ίδια δήλωσε (με γυρισμένη τη πλάτη), το 2007, στην τηλεοπτική εκπομπή της Άννας Δρούζα στη ΝΕΤ με τίτλο «η ζωή είναι παιχνίδι», παρόλο που προσπάθησε πολλές φορές να θυμηθεί κι άλλα πράγματα, δεν θυμήθηκε ποτέ τίποτα. Δεν μπόρεσε να θυμηθεί ούτε πως γύρισε πίσω, ούτε αν είδε μέσα στο σκάφος κι άλλα όντα. Ήταν μία τόσο απίστευτη εμπειρία που αν την άκουγε από κάποιον άλλο σίγουρα θα τον θεωρούσε τρελό.
Το 2018, μετά από χρόνια προσωπικών ερευνών πάνω στις εξωγήινες απαγωγές, όταν ερωτήθηκα (ο γραφών, Χάρης Κουτσιαύτης), από τον δημοσιογράφο του VICE, Αντώνη Κωνσταντάρα: «τι πιστεύω τελικά γι’ αυτήν την υπόθεση», απάντησα πως την θεωρώ ως μία κλασική περίπτωση απαγωγής από εξωγήινα όντα χωρίς εμφανή εμφυτεύματα, στα αμερικάνικα πρότυπα. Η απαγωγή πιθανότατα έγινε για γενετικές πληροφορίες του ατόμου, αν μπορεί δηλαδή να κυοφορήσει κάποιο υβρίδιο. Προφανέστατα, το θύμα που επιλέχθηκε δεν είχε την ικανότητα να δεχθεί το εξωγήινο DNA για να υπάρξει δεύτερη απαγωγή ώστε αυτό να της εισαχθεί, και να κυοφορήσει το υβριδικό αποτέλεσμα, ώστε να υπάρξει τρίτη απαγωγή για την εξαγωγή του.
Δείτε κι εδώ
loading...
Κοινοποιήστε το στα παρακάτω κουμπιά
Post A Comment:
0 comments so far,add yours