Παππούς και Γιαγιά: Οι στυλοβάτες της σύγχρονης οικογένειας

«Θα μείνεις με τον παππού και τη γιαγιά», «έχει ετοιμάσει φαγητό η γιαγιά», «θα σε πάει ο παππούς». Πόσες φορές ακούσαμε από τους γονείς μας αυτές τις εκφράσεις όταν ήμασταν παιδιά;

Είναι αλήθεια πως κάποιους από εμάς μας μεγάλωσαν ο παππούς και η γιαγιά. Όμως, ακόμη κι αν κάποιοι δεν πέρασαν τόσο χρόνο μαζί τους, οι «παππούδες» είναι εκείνοι που έθεσαν τις πιο γερές βάσεις για να είμαστε σήμερα αυτοί που είμαστε. Μεγάλωσαν τους γονείς μας με αρχές, αξίες και ήθη, που και εκείνοι με τη σειρά τους κληροδότησαν στα παιδιά τους, δηλαδή εμάς.

Θυμάμαι τα καλοκαίρια, λίγο έξω από το Βόλο. Οι γονείς μου με έκαναν σε μικρή ηλικία, έτσι περνούσα πάρα πολύ χρόνο με τον παππού και τη γιαγιά. «Εγώ Σοφούλα μου δεν δούλεψα, για να σε μεγαλώσω» συνηθίζει να λέει μέχρι σήμερα η γιαγιά μου, όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά για να μου υπενθυμίσει πόσα θυσίασε για την αγάπη που ένιωθε για εμένα. Ο παππούς μου με έπαιρνε μαζί στο καφενείο της γειτονιάς για να την ξεκουράζει και εγώ ήμουν η «μασκότ» που όλους τους διασκέδαζε.

Θυμάμαι την κορομηλιά, που η γιαγιά μου, μού έκοβε κορόμηλα να τρώω, αλλά και τη μουριά, που καθόμουν με τον παππού μου όσο μου φούσκωνε τις ρόδες από το ποδήλατο. Το ζεστό ποτήρι με το γάλα, που έπρεπε να πίνω κάθε πρωί και κάθε, μα κάθε βράδυ, «για να μεγαλώσω».

Θυμάμαι τις επισκέψεις στα διπλανά σπίτια και τις γειτόνισσες που κερνούσαν γλυκό του κουταλιού. Τα σχόλια για «το κορίτσι, που μοιάζει αδύνατο», αφού όσο κι αν έτρωγα, ποτέ δεν ήταν αρκετό ούτε για τη γιαγιά μου και προφανώς ούτε για τις φίλες της.

Θυμάμαι τον παππού μου να με βάζει στο λεωφορείο κάθε πρωί να με πηγαίνει για μπάνιο στη θάλασσα κι ας μην κατάφερα ποτέ να μάθω καλό κολύμπι. Τη φορά που με πήγε να τρυπήσω τα αυτιά μου. Την πρώτη φορά που ανεβήκαμε παρέα στην μπαλαρίνα, σε ένα πανηγύρι.

Είναι, πραγματικά, τόσες πολλές οι θύμησες που όσο ξετυλίγω το κουβάρι, τόσο περισσότερες αναμνήσεις θα ανασύρω. Αυτό που σίγουρα δεν θα ξεχάσω, είναι τον τρόπο που μου έμαθαν να σκέφτομαι και να αντιμετωπίζω τον κόσμο: Απλά και ταπεινά. Με συμπόνοια και ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπό μου, με αγάπη για τους γονείς μου. «Να είσαι αξιοπρεπής», μου λέει μέχρι σήμερα ο παππούς μου και ειλικρινά δεν μπορώ να σκεφτώ άλλον, πιο αξιοπρεπή άνθρωπο από εκείνον.

Αυτοί είναι η οικογένειά μας, οι ρίζες μας. Ο παππούς και η γιαγιά. Οι στυλοβάτες μας.