«Εύχομαι να βρεις έναν έρωτα να σε καλύπτει» είπες, στέλνοντάς μου ένα μήνυμα και βγαίνοντας απ’ την υποχρέωση να φανταστώ. Κάπως έτσι τελειώνεις με τους ανθρώπους της ζωής σου εσύ. Δεν είχες καν τα κότσια να μου ζητήσεις να με δεις από κοντά, να με κοιτάξεις στα μάτια και να μου πεις ότι σου τελείωσε κι ότι δεν ενδιαφέρεσαι πλέον για μένα. Προτίμησες την εύκολη οδό, ένα απρόσωπο, μακρινό και σκληρό αντίο.
Ξέρεις κάτι, δεν άξιζα αυτή τη συμπεριφορά. Κανένας άνθρωπος που ερωτεύεται δεν αξίζει να του συμπεριφέρονται μ’ αυτόν τον τρόπο. Κάθε αλλαγή συναισθημάτων είναι δεκτή. Δεν μπορείς να κάνεις κι αλλιώς. Δεν ήμουν δερβέναγας, μια γυναίκα που σ’ αγάπησε ήμουν, μια γυναίκα που σε θαύμαζε κι ήλπιζε η συνέχεια να ήταν διαφορετική.
Οι πληγές έχουν ανάγκη από φροντίδα, εκτίμηση και σεβασμό. Ο έρωτας μπορεί να σου τελείωσε, αλλά σου είναι προτιμότερο να πληγώσεις έναν άνθρωπο που σ’ αγάπησε, απ’ το να του μιλήσεις, να του εξηγήσεις, να τον αποχαιρετήσεις, όπως πρέπει;
Κάθε έρωτας αξίζει ένα γενναίο αποχαιρετισμό. Δε χρειάζεται να είναι πομπώδης και ηχηρός, αρκούν δέκα λεπτά σ’ ένα παγκάκι, μία αγκαλιά ζεστή και δυνατή για να κολλήσεις τα κομμάτια σου που ράγισαν, ένα φιλί να έχεις για ευχή κι ένα αντίο ειπωμένο αργά, σταθερά και ξεκάθαρα.
Αυτό απαιτεί ο έρωτας. Ξεκάθαρα κι αντρίκια αντίο, με μπέσα, λεβεντιά και καλοσύνη. Ποιος ο λόγος να δείξεις μικρότητα και να υποβιβάσεις τη σημαντικότητα ενός ανθρώπου που έζησες μαζί του κάποιες όμορφες στιγμές; Επιλογή σου ήταν εξάλλου και τις επιλογές μας πρέπει να τις τιμάμε μέχρι τέλους.
Κάθε αντίο είναι ένας κύκλος που κλείνει. Ένα τέλος που επιλέγουμε να θέσουμε σε μια σχέση που δε μας γεμίζει πια. Κάθε αντίο είναι μια ευκαιρία να δούμε τον άλλο στα μάτια, να έχουμε για μία ακόμη φορά τη δυνατότητα να του μιλήσουμε από κοντά, να κρατήσουμε ως ανάμνηση τη μυρωδιά του, να πούμε δυο-τρεις λέξεις σημαντικές για εμάς, να κάνουμε την εξομολόγησή μας, να κλάψουμε για να εκτονωθούμε, να χωρίσουμε ως δυο άνθρωποι που αγαπήθηκαν πολύ κι αλληλοεκτιμώνται ακόμη.
Θα μου πεις είναι δύσκολοι οι αποχαιρετισμοί. Κανείς δε θέλει δράματα κι οδυρμούς, ειδικά οι πιο επιφανειακοί τύποι. Βολεύονται σ’ ένα μήνυμα στο messenger και συνεχίζουν τη ζωή τους. Το θέμα είναι εσύ τι κάνεις.
Κάθε όμορφο συναίσθημα που γεννήθηκε μεταξύ δύο ανθρώπων έχει το δικαίωμα να σιωπήσει για πάντα μ’ έναν επίλογο που θα του αρμόζει. Ένα αντίο κατά πρόσωπο λαξευμένο από πόνο, μάτια υγρά, χείλη σφραγισμένα που κάποτε μετουσίωσαν τον πόθο σε κατακόκκινο φιλί. Ένα τελευταίο χαμόγελο για όλα όσα ονειρεύτηκαν μαζί. Μια σφιχτή αγκαλιά κάποιων που αγαπήθηκαν πολύ κι απ’ αυτή τη στιγμή θα είναι δύο ξένοι.
Όλα όσα ζήσατε θα μείνουν ανεξίτηλα χαραγμένα μέσα σας. Πάντα θα αγαπάτε ο ένας τον άλλο, αφού έστω και για μία στιγμή σκεφτήκατε το μέλλον σας μαζί με το συγκεκριμένο άνθρωπο. Όμως έτσι είναι η ζωή, συνεχίζεται κι αλλάζει συνεχώς, όπως και τα συναισθήματα. Ο Richard Bach είπε: «Μη θλίβεσαι όταν λες αντίο. Ένας αποχαιρετισμός είναι απαραίτητος μέχρι να μπορέσετε να ξανανταμώσετε. Κι είναι βέβαιο πως θα ξανανταμώσουν μετά από λεπτά ή αιώνες όσοι συνδέονται με φιλία».
Στη φιλία αναφέρθηκε ο Bach, γιατί όσοι συνδέθηκαν κάποια στιγμή με έρωτα, ίσως να μην ξανασυναντηθούν ποτέ. Δεν αξίζει λοιπόν σ’ αυτό το συναίσθημα ένα γενναίο αντίο;
Στον έρωτα αξίζει ένα «αντίο» που θα ειπωθεί με ανθρωπιά και παρά τον πόνο, θα αφήσει μόνο όμορφες αναμνήσεις. Ένα αντίο μεγαλόπρεπο, όπως κι ο έρωτας που ζήσατε. Για όλα εκείνα τα όνειρα που κάνατε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου. Για όλες εκείνες τις καλημέρες που πιστέψατε ότι θα λέτε για καιρό. Για εκείνο το φιλί, που δεν ξέρατε ότι θα ήταν το τελευταίο.
Ένα αντίο πες, κι αυτό κατά πρόσωπο. Αναστασία Νάννου
Κοινοποιήστε το στα παρακάτω κουμπιά
Post A Comment:
0 comments so far,add yours