Ανοιχτή επιστολή προς τα κορίτσια που "παρέλασαν" α λα Monty Python

ΚΑΝΤΕ ΕΝΑ LIKE ΣΤΗ ΣΕΛΙΔΑ ΤΟΥ MATI GR

Έχει χαθεί η "μπάλα..."

Από το MATI GR
Όταν σ' αυτόν τον κόσμο έχουν γραφτεί εκατομμύρια βιβλία, για όλα, μα όλα τα θέματα, κι ενώ εσύ έχεις διαβάσει μόνο καμιά εικοσαριά απ' αυτά και τα "έχεις δέσει κόμπο", ότι έτσι είναι τα πράγματα, τότε συμπεριφέρεσαι σαν τα κορίτσια που βεβήλωσαν την παρέλαση α λα Monty Python... Ημιμάθεια δηλαδή. Ή κοινώς, "μπερδεύεις την π@ύτσα με την βούρτσα" ένα πράμα, διότι το "ημιμάθεια" παίζει να μην το κατανοούν κιόλας...

Και εξηγούμαστε...

Τα κορίτσια που μπήκαν -ακάλεστα τελικά- και περπάτησαν στην παρέλαση α λα Monty Python, έστειλαν εξήγηση για την πράξη τους και την ονόμασαν... επέμβαση εκτάκτου ανάγκης. Επέμβαση κατά της βίας συγκεκριμένα.

Αρχικά, θα πρέπει να μας πουν, ποια άσκηση βίας γιορτάσαμε οι Έλληνες προχθές με την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου. Θεωρείται βία η άμυνα; Ή έστω, είναι κατακριτέα η όποια αμυντική βία ασκήσαμε το '40, στην επίθεση των Ιταλών; Ποια είναι η καταγγελία σας; Το ότι νικήσαμε οι αλήτες;
Τι στο διάολο σας έχουν φυτέψει στα μυαλά σας ρε κορίτσια; Τόσο άκυρη η κρίση σας πια;! Δεν μπορείτε να χωρίσετε "δυο γαϊδουριών άχυρα" μέσα στο μυαλό σας και μου θέλετε και... έκτακτες επεμβάσεις, λες και κάνετε εγχείρηση σε χειρουργείο;
Όλοι, μα όλοι οι άνθρωποι ανεξαιρέτως αν ρωτηθούν σχετικά με την βία, θα σου πουν ότι είναι μια κακή πράξη και δεν χωρά αμφιβολία γι' αυτό. Κανείς δεν θα σου πει ότι είναι κάτι καλό και δεν χρειάζονται ακαλαίσθητες "έκτακτες παρεμβάσεις" για να μας το υπενθυμίσετε εσείς αυτό.
Είναι όμως τόσο απλά τα πράγματα σε αυτόν τον κόσμο;
Σε έναν κόσμο, που ο βίος των ανθρώπων είναι βία από μόνος του; Βίος=βία, δυστυχώς. Αυτός είναι ο κόσμος. Ακόμα και τα κορδόνια σας όταν δένετε, βία ασκείτε αν δεν το καταλάβατε.

Και για να μην μακρηγορούμε, ας πάμε στο ρεζουμέ...

Η αγάπη, θέλει δυο τουλάχιστον... Αν ο ένας αγαπά και ο άλλος εποφθαλμιά να "φάει" τον άλλον, τότε αυτός που αγαπά, νομοτελειακά, θα φαγωθεί. Σε τέτοιον κόσμο κάνατε "έκτακτη παρέμβαση" αν δεν το καταλάβατε. Και ο κόσμος, δυστυχώς, έτσι θα είναι ως που να χαθεί, αν χαθεί ποτέ. Κι αυτό, δεν το καθορίζει κανείς, πλην της φύσης του κόσμου τούτου. Το μόνο που μπορείς να κάνεις, είναι να είσαι έτοιμος ώστε να ανταπεξέλθεις στην όποια βία του κόσμου όταν έρθει και σε βρει. Εκτός αν πιστεύεις ότι είσαι ο Γκάντι, που χε πει ότι, "Αν δω μια τίγρις απέναντι μου έτοιμη να με κατασπαράξει, θα της εκπέμψω αγάπη και αυτή δεν θα με πειράξει" (ομολογώ πως αυτό έχει βάση σε κάποιο βαθμό, αλλά θέλει βαθιά ανάλυση και όχι επιφανειακή). Ο συμπαθέστατος και καλοκάγαθος Γκάντι όμως, δεν μας είπε το πως θα ζήσει η τίγρις, αν όλα τα πλάσματα που συναντήσει της εκπέμψουν αγάπη... Προφανώς, θα ψοφήσει από την ασιτία...
Δεν ξέρω αν καταλάβατε κορίτσια από τα παραπάνω, αλλά ο κόσμος μας, δεν είναι αυτό που έχετε στο μυαλό σας -ή που ζήσατε έως τώρα-, αλλά κάτι άλλο, που έχει γραφτεί στα βιβλία που σίγουρα δεν διαβάσατε... Άλλο το επιθυμητό και άλλο το εφικτό κορίτσια. Μάθετε να τα ξεχωρίζετε.

Και κλείνοντας, θα πω το εξής και να το θυμάστε...
Στον παράδεισο -λέμε τώρα- δεν πάνε οι καλοί... Πάνε οι δίκαιοι.
Και αυτό που κάνατε με την ακαλαίσθητη "έκτακτη παρέμβαση" σας, αδικεί τους Έλληνες. Αφήστε τις τζάμπα καλοσύνες, και πιάστε την δικαιοσύνη "απ' τα μαλλιά", αν θέλετε αρμονία στον κόσμο σας. Δυστυχώς -και πάλι- η Δικαιοσύνη, δεν είναι πάντα μια ειρηνική κατάσταση.

ΥΓ: Όσο για την Ελευθερία που αναφέρατε, είναι να σε πιάνουν τα γέλια (ή τα κλάματα), που μπερδεύετε την Ελευθερία με την ελευθεριότητα... Η Ελευθερία έχει όρια (έτσι πετυχαίνεται η πολυπόθητη αρμονία στον κόσμο) , ενώ η ελευθεριότητα (προκαλεί BIAIH σύγχυση) όχι, και την επικαλούνται όλοι όσοι είναι ανεπρόκοποι, απαίδευτοι, ακοινώνητοι, κοινώς, αχαΐρευτοι και ΔΕΝ ΔΕΧΟΝΤΑΙ ΤΑ ΟΡΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΝΑΡΜΟΝΙΣΤΟΥΝ ΜΕ ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ... ΚΟΙΝΩΣ, ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΑΡΕΣΕΙ Η ΖΩΗ ΚΑΙ ΖΟΥΝ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥΣ...

Αναλυτικά το κείμενο των 10 κοριτσιών:

Στρατιωτάκια ακούνητα, μέρα ή νύχτα;
Στρατιωτάκια ακούρδιστα, μέρα ή νύχτα;

Πώς στα παιδικά παιχνίδια εμπλέκονται οι αρχηγοί, οι στρατοί και τα στρατιωτάκια τους;
Στρατοί που κάνουν πολέμους, βομβαρδισμούς, επεμβάσεις.

Και εμείς επέμβαση εκτάκτου ανάγκης κάναμε αλλά χωρίς την παραμικρή άσκηση βίας.
Καλλιτεχνική επέμβαση, κάτι σαν παιχνίδι.

Υπήρξαμε για λίγο στρατιωτάκια που αρχίζουν να ξεκουρδίζονται, να βραχυκυκλώνουν απέναντι στις διαταγές, τα παραγγέλματα, τα εμβατήρια. ίσως γιατί πλέον δεν μας πείθουν οι ιδέες που ενσαρκώνονται σε όλα αυτά.

Τι κοινό μπορεί να’χει ο μιλιταρισμός με την ελευθερία; Τι σχέση μπορεί να’χει η υπεράσπιση της ελευθερίας ενός λαού με τον πατριωτισμό που διδασκόμαστε από μικρά παιδιά; Στα σχολεία, στις παρελάσεις, παντού.

Ο πόλεμος του ανθρώπου για την ελευθερία του δεν είναι έπος ούτε τραγωδία. Είναι η ίδια η ζωή εν κινήσει. Κίνηση που δεν μπορεί να ελεγχθεί και να μπει σε καλούπια.

Γι’ αυτό και εμείς μπήκαμε στην παρέλαση ακαλούπωτοι… Υπό την πνευματική μπαγκέτα του μεγάλου στρατάρχη της αγγλικής κωμωδίας, John Cleese και όσων μας έχουν διδάξει οι Monty Python. Με το δικό μας silly walk και ρυθμό.

Στα μάτια των επισήμων και πολλών θεατών, είδαμε την περιέργεια, την έκπληξη αλλά και την υποτίμηση. Άλλοι μας γιούχαραν, άλλοι μας πέρασαν για “προβληματικά παιδιά”. Αυτά ακριβώς είναι τα όρια του πατριωτισμού τους. Η πατρίδα των κανονικών, των προβλέψιμων, των άριστων.

Εμείς ήρθαμε από άλλες πατρίδες. τις πατρίδες των περιττών, των απρόβλεπτων, των ζωντανών. Εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί ελευθερίας, λοιπόν.

Υ.Γ.
Επιλέξαμε να πάμε στο δήμο της Ν. Φιλαδέλφειας- Ν. Χαλκηδόνας σε μια γειτονιά χτισμένη από πρόσφυγες, τους κατεξοχήν περιττούς και απόβλητους της ελληνικής κοινωνίας και τότε και τώρα.
--------------
Και όλα τα παραπάνω που γράφουν, έχουν την αίσθηση προφανώς, ότι αφορούν την παρακάτω χώρα...