"Ας μοιράσουμε το Αιγαίο να τελειώνουμε"

24-5-2019

Δεν τρέχει και τίποτα… Εκατό βράχια, χίλια πρόβατα και μερικές εκατοντάδες άνθρωποι… Ας τα μοιράσουμε να «ησυχάσουμε». Εξάλλου, Έλληνες και Τούρκοι ζούσαμε επί αιώνες μαζί και «αδελφωμένοι»…

Αυτά μας λένε οι διάφοροι περισπούδαστοι εμμέσως πλην σαφώς με δηλώσεις του τύπου «kazan-kazan», όντας τόσο επιστήμονες όσο και Έλληνες.

Μήπως στη «μοιρασιά» να βάλουμε την Ίμβρο, την Τένεδο, τη Χάλκη, τα δικαιώματα των Κωνσταντινοπολιτών, την περιουσία του Πατριαρχείου, τις αποζημιώσεις στους Ελληνοκυπρίους, τη διατήρηση και το σεβασμό των ελληνιστικών μνημείων στην Τουρκία; Λέω εγώ… Γιατί οι ίδιοι άνθρωποι, που αναφέρονται σε «ήσσονος σημασίας θέματα» για τα οποία δύο σύγχρονα ΝΑΤΟϊκά κράτη δεν νοείται να ανταγωνίζονται, δεν εντάσσουν στη λίστα και τα παραπάνω; Γιατί δεν γράφουν για την αναγκαιότητα και την υποχρέωση της ελληνικής κυβέρνησης να αποτρέψει αποτελεσματικά, ενδεχομένως και διεκδικώντας δυναμικά;
Διόλου τυχαία η στάση τους, και επ’ ουδενί εκπεφρασμένη με όρους «αντικειμενικότητας και επιστημοσύνης», όπως διατείνονται. Μάλλον περίεργη είναι και ετεροκαθοριζόμενη…

Ενδεχομένως (για να είμαι δίκαιος) χωρίς καν να το αντιλαμβάνονται… Σπουδαίο πράγμα η «ήπια ισχύς» ή, όπως την ονομάζει κόντρα στο ρεύμα προκειμένου (ορθά) να την ενοχοποιήσει ο Παναγιώτης Ήφαιστος, «μαλακή».

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι μεγάλες πλανητικές δυνάμεις διαγιγνώσκουν και αναλύουν με όρους «χώρου» κάθε κρίσιμη διεθνή και περιφερειακή διένεξη. Για τον ίδιο λόγο αδιαφορούν παντελώς για την ονομασία του βόρειου γείτονά μας ή για το ποια σημαία θα κυματίζει στο Αγαθονήσι. Τους ενδιαφέρει η κατοχή ευνοϊκής θέσης στο πλαίσιο της κατανομής ισχύος στο χώρο, και άρα ο προσεταιρισμός των ισχυρών μερών. Αν προς αυτόν το σκοπό και με γνώμονα την επανένταξη στη συμμαχία «ψυχή τε και σώματι», υπάρξουν παραχωρήσεις εκ μέρους άλλων μικρών κρατών, για τις μεγάλες πλανητικές δυνάμεις δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα εφόσον το τίμημα δεν το επωμίζονται οι ίδιες.
Ιδιαιτέρως δε όταν τα εν λόγω «λιγότερο ισχυρά μέρη» είναι πάντοτε σίγουρα και πρόθυμα.
Το ζήτημα σε μια τέτοια περίπτωση είναι να εξασφαλιστεί η συμμόρφωση του πολύτιμου ισχυρού της περιοχής, με το ιδανικό σενάριο να περιλαμβάνει την απουσία αντίδρασης από το άλλο μέρος. Μια τέτοια εναλλακτική επιλογή είναι η πρώτη, ενώ μια άλλη θα μπορούσε να περιλαμβάνει την κινητοποίηση του λιγότερο ισχυρού μέρους με σκοπό την κατατριβή του ισχυρού, εφόσον ο τελευταίος δεν εναρμονίζεται με διαφορετικό τρόπο.
Ψιλά γράμματα για τους φωστήρες, οι οποίοι σημειώνουν σε τηλεοπτικά πάνελ, συνέδρια, διαλέξεις και όπου αλλού μπορούν: «Μόνο στα όνειρά μας θα ικανοποιήσουμε τις αξιώσεις μας όσον αφορά την υφαλοκρηπίδα ή την Κύπρο. Θα πρέπει να κάνουμε πίσω για να κάνουν αντίστοιχα πίσω οι Τούρκοι στο θέμα των γκρίζων ζωνών, και έτσι να έχουμε μια κατάσταση αμοιβαίου οφέλους». Να κάνουμε πίσω στα δικαιώματά μας; Αν κάνουμε, δεν θα υπάρξουν διεκδικήσεις αλλού; Ή μήπως θα επιστεγαστεί η συμφωνία με μια συνθήκη η οποία θα είναι βεβαίως-βεβαίως «απαράβατη»; Κάτι σαν τη Συνθήκη της Λοζάνης…
Η έξωθεν (υπερπόντια) «ζύμωση» λέει ότι η ΝΑΤΟϊκή ασφάλεια και συνοχή προέχουν, και προς αυτή την κατεύθυνση πρέπει να είμαστε πανέτοιμοι να δεχθούμε ό,τι απαιτηθεί. Εγώ αναρωτιέμαι πού θα βρισκόταν ένας Τούρκος καθηγητής την επόμενη μέρα που θα εκστόμιζε ανάλογες θέσεις στην Τουρκία, ή ενδεχομένως ένας Ισραηλινός στο Ισραήλ. Και αν υπήρχε, σίγουρα δεν θα ήταν μεταξύ των διαμορφωτών πολιτικής, αλλά θα συγκαταλεγόταν μεταξύ των «περιθωριακών». Εδώ συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο, και δυστυχώς αυτά είναι συμπτώματα παρακμής και προχωρημένης σήψης.